Ogród Proroka. Piasek i piana

Także to, jak wszystkie dzieła Gibrana, cechuje bogactwo symboliki, metafor i głębokiej refleksji. W jego świecie ostatecznie wszyscy są sobie równi, mają jednakowy udział w rozwoju duszy, a znajome i ograniczone ludzkie ja jest czymś przejściowym i ulotnym. Świat ten oddaje równe miejsce radościom i smutkom. Opromienia go wszechobecne w najdrobniejszym nawet zjawisku piękno Boga wpisane w wielką naturę rzeczy.

Piasek i piana to poezja, a po części zbiór sentencji filozoficznych i przypowieści prozą. Jedno jest pewne, autorowi udało się ubrać swoje przemyślenia w formie zaskakująco prostych prawd, nie pozbawionej jednak przebłysków poczucia humoru, tak charakterystycznej dla niego autoironii i zamiłowania do głębszej refleksji.

Libańczyk wychowany w Ameryce, łączący naturę intelektualisty z wiarą w głos intuicji, potrafił przekuć to, co wielu mogłoby uznać za niekorzystny splot okoliczności w niepowtarzalny styl, który przyciągał do niego czytelników z całego świata. Głosił wartość duchowości i inteligencji jako sił niezbędnie uzupełniających się nawzajem u współczesnego człowieka.

W prezentowanym zbiorze czytelnicy odnajdą więc bogaty świat królów, pustelników, świętych, niewolników i poetów, do których przemawiają piasek i morze, zwierzęta i wiatr. Wszystko to przesycone jest duchem abstrakcji, humoru i zachwytu nad pięknem rzeczywistości, poszukiwaniami sensu i refleksją zawierającą głęboką życzliwość dla człowieka.

Cytaty z książki:

Ogród Proroka:

Almustafa, wybrany i umiłowany, który był niby słońce w południe dla jemu współczesnych, powrócił na wyspę swoich narodzin w miesiącu Tichreen, miesiącu pamiętania.

Kiedy jego statek zawijał do portu, Almustafa stanął na dziobie w otoczeniu żeglarzy. W jego sercu wzbierała radość z powrotu do domu.

Kiedy przemówił, w jego głosie szumiało morze. „Spójrzcie, oto wyspa naszych narodzin. Ta ziemia nosiła nas, wyrastaliśmy w jej pieśniach i tajemnicach; pieśni wznosiły się w niebo, tajemnice ukryły się w ziemi. Co pomiędzy ziemią a niebem może przewodzić pieśni i rozwiązywać tajemnice, jeśli nie żar, który w sobie mamy?

Jeszcze raz morze przywiodło nas ku jej brzegom. Jesteśmy tylko jedną z wielu jego fal. Morze wysyła nas, byśmy przemawiali w jego imieniu, lecz jakże zdołamy to zrobić, nie przełamując symetrii naszych serc na skałach i piaskach?

(…)

Bo takie jest prawo żeglarza i morza: jeśli pragniesz wolności, musisz rozproszyć swoje pragnienia w mgłę. To, co bezkształtne, nieustannie poszukuje formy, niezliczone mgławice staną się słońcami i księżycami; i my, którzyśmy poszukiwali tak wiele, którzy powracamy na tę wyspę, musimy na powrót rozproszyć się w mgłę, musimy nauczyć się wszystkiego od początku. Co więc żyć będzie i dążyć ku wyżynom, jeśli nie to, co podzieli się na wolność i żar?

W wiecznym poszukiwaniu brzegów możemy śpiewać i śpiew nasz będzie słyszalny. Lecz co z falą, która rozbije się w miejscu, gdzie nie usłyszy jej ucho? To, co w nas nieusłyszane, zasmuca nas głęboko. To, co nieusłyszane, rzeźbi naszą duszę, nadaje kształt duszy i jej przeznaczeniu.”

Wtedy wystąpił jeden z żeglarzy i powiedział: „Panie, byłeś nam kapitanem w tęsknocie za tym portem i spójrz, oto do niego zawinęliśmy. Ty jednak mówisz nam o smutku, o naszych złamanych sercach”.

A on mu odpowiedział: „Czy nie mówiłem o wolności i mgle, która jest wolnością jeszcze większą? A jednak w bólu pielgrzymuję do tej wyspy, na której się urodziłem, zbliżam się ku niej jak duch zamordowanego klęka przed tymi, którzy odebrali mu życie”.

(…)

Wtedy przemówiła Karima, ta, która jako dziecko bawiła się z nim w ogrodzie jego matki: „Dwanaście lat ukrywałeś przed nami swoją twarz, przez dwanaście lat byliśmy głodni i spragnieni twojego głosu”.

Spojrzał na nią z wzbierającą czułością, bo to ona zamknęła oczy jego matki, gdy zagarnęły ją białe skrzydła śmierci.